domingo, 23 de agosto de 2009

Una nueva lengua

Como muchos de los habitantes del País Vasco, dedico tiempo y esfuerzos a conseguir uno de los Perfiles Lingüísticos de Euskera que me permitan acceder a un buen puesto de trabajo. Inmerso estos días en un curso intensivo de Euskera, he decidido presentar aquí el primer texto que de "motu propio" he escrito en esta lengua. Espero que, de poder leerlo, os guste a pesar de no estar en un idioma que domine de igual manera que el castellano.

Euliaren Bizitza Sekretua


Gure munduan, izadian, hamaika animalia daude. Batzuk interesgarriak dira, beste batzuek nazkagarriak; baina haien artean gehienek zientzilarien jakinmina esnatu dute. Eta, jakinmina esnatu ez dutenak? Zer gertatzen da horiekin?

Gure inguruan, oso hurbil, batzuetan gehiegi, ezezagun horietako bat daukagu. Eulia. Bai lagun, eulia, nahiz eta oso hurbil egon, ezezagun hutsa da. Horregatik bere munduan sartu nahi dut, bere misterioak argitzeko. Zatoz nirekin, Euliaren Bizitza Sekretua ezagutzera.

Bururatzen zaidan lehenengo galdera hau da: zergatik daude hemen?

Teoria polit beten arabera, izaki bizidun guztiek funtzio bat betetzen dute izadian. Bada teoria hau egia izango balitz, gure mundua ezin erosoagoa izango litzateke, eta agian euliak desargetuko ziren. Zeren eta euliek betetzen duten funtzio bakarra zirikitzea da, eta ez nago ziur hori funtzioa den.

Baina beno, hemen daude, gurekin, beti gurekin, beraz zergatia jakin ez arren, beste galdera bat bururatzen zait. Zer daukagu gure azalean haiek erakartzeko?

Hau oso interesgarria da. Zientzilari askok eltxoen bizitza ikertu dute, beraien lehengusuak. Eta orain, XXI. mendean, badakigu eltxoarentzat hain erakargarriak izatearen zergatia.

Baina, euliarentzat? Eta, zergatik itzultzen dira? Nahiz eta izutzen ditugun, gure asmoa okerrena izan arren, beti itzultzen dira. Agian, zerbait goxoa daukagu gure azalean, eta horregatik itzultzen dira; hala ere, izerdia baino ez daukagu bertan, eta ezin da hain goxoa izan. Ez daukago ideaiarik...

Azkenean beste teoria bat aitortu behar dugu. Nik neuk ezin dut sinetsi; baina, nahiz eta gorrototzen ditugun, ekaso euliak maite gaituzte? Auskalo.

miércoles, 12 de agosto de 2009

Literatura a granel



Desde hace ya un tiempo se puede ver esta escena en cualquier librería de éxito,

Una aficionada lectora se hacerca al dependiente:

- Buenas, ¿tiene algo fresco?
- Si señora, primeras ediciones, frescas, frescas, recientitas de imprenta.
- Bien, pues queria 300 páginas de novela histórica, 200 de historia de amor y unas 450, 500 páginas de acción, que siempre acompaña bien.
- Muy bien, y no querría también unas pocas páginas de intriga, la tengo muy buena.
- Esta bien, pongame unas pocas, unas 150, no más.

Total, una fantástica novela de éxito de unas 1000 páginas, que si no, no cunde.

Esta claro que, de momento, esto no es así, pero parece que poco falta. Esta de moda, y eso no creo que nadie me lo discuta, lo que yo denomino "literatura a granel"; me explico, no parece que exista una novela que no este bien "engordada" hasta, como mínimo, las 500 páginas.

¿Es que no existen magníficos libros de 100 o 200 páginas? Y no es que desprecie un libro sólo por la cubierta, o en este caso, por su grosor; pero ya van unos cuantos "paquilibros" que me han decepcionado sobremanera por el exceso de "paja". Calculo que algunos tienes hasta 300 páginas de pura celulosa, sin ningún valor argumental, unicamente allí puestas para conseguir alcanzar el grosor suficiente para ser un best-seller. Y desde luego estoy harto.

Ultimamente cuando encuentro uno de estos libros decido usar una lectura "ultra-rápida". Esto me permite avanzar hacia el argumento de la historia ignorando páginas y páginas sin contenido. ¿Como lo hago? Facil, leo una y cuento veinte. Parecera mentira, pero funciona. A fuerza de tener que meter paja, los escritores repiten una y otra vez la historia sucedida haciendo que se la cuenten una y otra vez unos personajes a otros. De tal manera que es casi imposible no enterarte de algo sucedido en las páginas anteriores aunque no las hayas leido. Es triste, pero cierto.

De todos modos, no creo ni mucho menos que esta sea la mejor solución posible. Este tipo de lectura es más parecido a una especie de saqueo que a un disfrute de lo que pueda ofrecernos un libro. Asi que me hago yo esta pregunta, ¿no puede usted, señor escritor, ahorrarse horas y horas de trabajo rellenando hojas y hojas de historia intrascendente, para que yo me ahorre horas y horas de lectura aborrecible?


sábado, 1 de agosto de 2009

Patente de corso



La patente de corso era el permiso concedido por un estado para realizar actos de piratería sobre buques de otros estados con lo que se estaba en guerra. Pero también es la autorización que se tiene o se supone para realizar actos prohibidos a los demás.

Pues bien, en nuestros días aún existe una "Patente de corso", me refiero a la sección de un dominical del escritor Arturo Pérez Reverte. Como no se le conoce barco navegando por el Manzanares, he de asumir que se trata de la segunda acepción de esta peculiar "patente", cosa que desde luego queda claro si se van leyendo sus últimos artículos.

Hace años leía esta sección con interés, en ella este gran escritor nos daba su opinión sobre diversos temas con no poco sarcasmo e ironía. Sien embargo, esa ironía que tanto me atraía ha ido convirtiéndose en amargura y desprecio por todo cuanto le disgusta. Si en un principio era agradable ver como alguién mostraba sus opiniones sin importar lo "politicamente correcto", que tanto mal hace a veces a la hora de comunicarse, creo que ha llegado a un extremo que simplemente busca despotricar contra lo primero que se sale de su arcaica visión del mundo. Empezó poco a poco, pero como al niño travieso al que se le ríe la gracia, ahora se ha convertido en un "adolescente" respondón que no siente respeto por nada ni por nadie. Y para colmo parece que todo le molesta.

No se cual habrá sido la causa de la amargura de este hombre, pero tal vez se haya contagiado de esa añoranza amarga que siente el pueblo español por ese imperio perdido allá por el XVII. Desde luego sus últimos éxitos así lo muestran. Añoranza por el imperio, por la fortaleza de un pueblo que hizo temblar a Europa; haciendo honra de lo castizo, del pueblo llano, en contra del noble o político que maneja al pueblo... hasta a mi me parece que poco ha de quedarle para arremeter contra los "afrancesados".

Así mismo, reconozco desde aqui que soy un enamorado del siglo de oro, de la capa y de la espada; y que seguramente este muy de acuerdo en muchas cosas con el señor Pérez Reverte, pero siceramente, desde el mayor de los respetos, creo que don Arturo se esta volviendo un verdadero cascarrabias.